Zakłady destylacyjne Ardbeg zostały założone przez Johna MacDougalla w 1815 roku na jednej z farm, niedaleko miejscowości Port Ellen. Siedzibą stała się stara gorzelnia, w której już od roku 1794, nielegalną destylarnię prowadził miejscowy gang przemytników (ostatecznie zamkniętą przez służby podatkowe).
Główną zaletą miejsca, w którym MacDougall’owie postanowili wytwarzać whisky, był – i nadal jest – łatwy dostęp do wysokiej jakości czystej i miękkiej wody z jeziora Loch Uigeadail. Po drodze do destylarni przepływa ona przez torfowiska, których na Islay nie brakuje, dzięki czemu nabiera lekko brunatnego koloru i posmaku torfu, bardzo charakterystycznego dla whisky Ardbeg.
W kolejnych latach po rozpoczęciu produkcji whisky Ardbeg cieszyła się, co raz większą popularnością osiągając poziom produkcji rzędu 500 galonów (2.273 litrów) rocznie. Whisky z Islay zwróciła uwagę Thomasa Buchanana, kupca spirytusowego z Glasgow, który w 1838 roku odkupił destylarnię za 1800 funtów, pozostawiając jednak jako głównego zarządcę firmy Alexandera MacDougall.
Pod zarządami Alexandra firma dalej się rozwijała, stając się dla 200 okolicznych mieszkańców centrum życia towarzyskiego. Po śmierci Alexandra MacDougalla, w 1853 roku, zarządzanie firmą przejęły jego siostry, Margaret i Flora, które były najprawdopodobniej pierwszymi kobietami prowadzącymi destylarnię w Szkocji. Jak się okazało, znakomicie wywiązały się z powierzonego im zadania. W 1887 roku produkcja osiągnęła rekordowy poziom 250 tys. galonów rocznie (1,1 mln litrów). W tym okresie Ardbeg był najbardziej wydajną destylarnią na Islay.
Rok 1911 przyniósł rejestrację znaku towarowego Ardbeg z charaktarystycznym “A”, a w roku 1922, destylarnia wróciła w ręce rodziny założycielskiej, kiedy to spółka o nazwie Alexander Macdougal & co Ltd odkupiła destylarnię za 19 tys. funtów.
Rodzina MacDougallów prowadziła gorzelnię Ardbeg do 1977, kiedy to za sumę 300 tysięcy funtów wykupił ją kanadyjski koncern Hiram Walker (po pewnym czasie aktywa tej firmy przeszły na własność Allied Lyons). Pod wodzą nowych właścicieli zakłady Ardberg kilkakrotnie przerywały i wznawiały pracę. Co więcej, produkowana w niej whisky, decyzją osób zarządzających, nie była promowana na światowych rynkach w wersji single malt, mimo że trunek cieszył się dużym powodzenie i uznaniem wśród lokalnych kupców.
Zakłady odżyły dopiero po wykupieniu ich za kwotę 7 milionów funtów w 1997 roku przez doskonale prosperującą firmę Glenmorangie. Nowym zarządcą został Stuard Thomson, który bardzo cenił sobie produkty Ardbeg w wersji single malt. Ponadto podchodził on do pracy w destylarni z entuzjazmem, którego zdecydowanie brakowało poprzednim właścicielom. Stuard doprowadził do przeprowadzenia gruntownego remontu w budynkach i wyposażeniu destylarni, a także otwarcia nowego Visitor Center. Dzięki jego wysiłkowi już w 1998 roku gorzelnie Arberg uzyskała tytuł “Destylarni Roku”.
W 2000 roku powstał Komitet Ardbeg (The Ardbeg Committee), organizacja zrzeszająca miłośników tej whisky. Głównym celem Komitetu jest chronienie destylarni przed ponownym zamknięciem.
W 2004 roku destylarnia Ardbeg oraz Glenmorangie stały się częścią koncernu Louis Vuitton Moet Hennessy.
Destylarnia Ardbeg posiada 2 alembiki o łącznej mocy produkcyjnej miliona litrów rocznie.
Pot Sills 
