Destylarnia Talisker została zbudowana za kwotę 3000 funtów przez braci Hugha i Kennetha MacAskillów w 1830 roku w miejscowość Carbost nad zatoką Loch Harport na wyspie Skye.
Prowadzony przez MacAskill-ów zakład nie przynosił jednak oczekiwanych zysków. W 1847 roku bracia ogłosili bankructwo, a gorzelnia na kolejne 10 lat stała się własnością North of Scotland Bank. W 1857 roku bank za kwotę 500 funtów odsprzedał zakład Donaldowi MacLennan, zięciowi jednego z braci MacAskillów. MacLennan, podobnie jak jego poprzednicy, nie radził sobie zbyt dobrze z prowadzeniem gorzelnianego biznesu i w 1863 roku również został zmuszony do ogłoszenia bankructwa. W 1867 roku destylarnia trafiała w ręce agenta gorzelniczego z Glasgow, niejakiego Johna Andersona, a jego firma „Glasgow Anderson & Co” przejęła kontrolę nad destylarnią. Anderson miał dobrą opinię w branży, zainwestował także w zakład sporą sumę pieniędzy. Niestety, także i on w 1879 roku ogłosił bankructwo. Na domiar złego został uwięziony za oszustwo, po tym jak sprzedawał wyimaginowane beczki z whisky. Anderson wmawiał swoim klientom, że zakupione przez nich beczki dojrzewają bezpiecznie w magazynach destylarni, gdy w rzeczywistości w ogóle nie istniały.
W 1880 roku Talisker stał się własnością Alexandra Grigora Allena i Rodericka Kempa. Pierwszy z wymienionych pełnił funkcję szefa Izby Skarbowej Morayshire. W 1892 roku Roderick Kemp kupił zakład Macallan, a następnie odstąpił swoje udziały w Talisker wspólnikowi za sumę 12 tysięcy funtów. Po tym jak Allen stał się jedynym właścicielem zakładu, gorzelnia została zmodernizowana i wyposażona w nowy sprzęt. Allen wybudował dla niej także przystań, mieszkania pracownicze oraz zwiększył moc produkcyjną zakładu. Roczna produkcja doszła do 40 000 galonów whisky, czyli ponad 1000 hektolitrów.
W 1894 roku powstało The Talisker Distillery Co. Rok później zmarł Alexander Grigor Allan, a władzę w gorzelni przejął jego partner handlowy Thomas Mackenzie. W roku 1898 już pod przewodnictwem Thomasa Talisker Distillery Co. połączyła się z destylarniami Dilluaine-Glenlivet i Imperial Distillers, tworząc Dailuaine-Talisker Distillers Co. Kiedy Mackenzie zmarł w 1916 roku, kontrolę nad gorzelnią przejęło konsorcjum firm produkujących whisky blendowaną, w tym John Walker&Sons, John Dewar, W.P. Lowrie. Zainteresowanie tak renomowanych firm whisky produkowaną w Talisker Distillery było świadectwem wysokiej jakości tejże whisky. Ostatecznie w 1925 roku Dailuaine-Talisker Distillers Co. została przejęta przez Distillers Company Limited (DCL).
Podobnie jak wiele innych destylarni, Talisker była zamknięta w latach 1941-45 ze względu na rządowe restrykcje w dostawach jęczmienia spowodowane wojną. Po raz drugi produkcja została przerwana w roku 1960, kiedy to dramatyczny pożar strawił większość budynków destylarni włącznie ze znajdującym się w nich sprzętem, w tym również z miedzianymi alembikami. W trakcie odbudowy odtworzono kształt i wielkość pięciu zniszczonych przez pożar alembików, by zachować unikalny smak whisky. Ostatecznie destylarnię otwarto ponownie w 1962 roku.
W 1972 roku w Talisker zrezygnowano z samodzielnego słodowania jęczmienia, zburzono słodownie klepiskowe i jęczmień zaczęto sprowadzać z wyspecjalizowanych słodowni.
W 1988 wersja 10-letnia single malt Talisker weszła w skład serii Classic Malts of Scotland jako reprezentant Isle of Skye.
W 1997 koncert Diageo dokonał za ponad 2 miliony funtów gruntownego remontu zakładu.
W Talisker Distillery za produkcję spirytusu odpowiada nieparzysta liczba alembików (2 wash stills, 3 spirit stills). Zamiast skraplaczy kolumnowych stosowane są tu worm tubs (tzw. wężownice, czyli spiralne rury o stopniowo zmniejszającej się średnicy, przewodzące opary przez drewniane zbiorniki z zimną wodą). Według działaczy Taliskiera takie rozwiązanie ma zapewniać pełniejszy smak whisky.
Ciekawostkę stanowi fakt, że w oknach magazynów, w których dojrzewają w beczki Taliskiera, zamontowano zamiast szyb gęste siatki. Takie rozwiązanie ma zwiększyć dopływ morskiego powietrza do dojrzewającej whisky, powodując, że finalny produkt cechują silne akcenty soli morskiej, jodu i wodorostów.
Whisky Taliskier poza morski akcentami charakteryzuje się mocnym i pieprznym smakiem oraz umiarkowanymi nutami torfowymi. Potocznie nazywa się ją „lawą z Cuillins” albo „złotym trunkiem ze Skye”. Obecnie Talisker stanowi podstawowy składniki blendów Johnniego Walkera.
Słowo “talisker” znaczy w języku gaelickim “kamienista kraina” i odnosi się do posiadłości zwanej “Taliskier House”, którą w 1825 roku w wydzierżawili bracia MacAskillowie od klanu Macleod, który w owych czasach był głównym posiadaczem ziemskim na Skye. Talisker House znajduje się cztery mile na zachód od Carbost.
