Destylarnia Cardhu została założona w 1811 roku przez Johna Cumminga i jego żonę Helen na farmie Cardow leżącej u podnóża stoku Mannoch Hill. Początkowo, podobnie jak większość sąsiadów, prowadzili swoją działalność nielegalnie znajdując sprytny sposób na to jak oszukać urzędników podatkowych. Mechanizm działania w przypadku kontroli był bardzo prosty: dom na wzgórzu pozwalał Helen zobaczyć policję już z daleka. Wtedy szybko obsypywała się mąką i udawała, że właśnie piecze chleb zapraszając funkcjonariuszy na herbatę. Co więcej, w tym samym momencie Cummingowie wciągali flagę na umieszczony na dachu stodoły maszt, dając jasny sygnał innym gorzelnikom z okolicy, kto ich odwiedza. W 1824 roku, czyli niemal natychmiast po uchwaleniu Ustawy o Akcyzie w 1823, która uczyniła legalną destylację opłacalną, gorzelnia Cardhu otrzymała swoją pierwszą licencję.
W 1886 roku destylarnię przeniesiono do nowej lokalizacji. Zarządzała nią w tym czasie synowa Johna i Helen – Elizabeth Cumming, która podczas kilkunastoletniej działalności uzyskała przydomek “Królowej Whisky”. Nowa destylarnia zwiększyła trzykrotnie możliwości produkcyjne, dzięki którym destylat z Cardhu cieszył się popularnością nie tylko wśród blendów, ale także jako single malt. Sprzedawany był w ten sposób w Londynie już w roku 1888. Co ciekawe, alembiki ze starej destylarni kupił sam William Grant, który użył ich w destylarni Glenfiddich.
Na przestrzeni lat Cummingowie otrzymywali wiele ofert kupna swej świetnie prosperującej firmy, z żadnej jednak nie chcieli skorzystać aż do roku 1893, kiedy przyjęto propozycję największego klienta destylarni firmy Johnnie Walker & Sons. Na mocy umowy z nowym nabywcą syn Elizabeth – John został jednym z dyrektorów przedsiębiorstwa Walkerów, zachowując przy tym stanowisko menedżera Cardhu. John pełnił swoje obowiązki do 1923 roku, kiedy to przechodząc na emeryturę przekazał stanowisko swojemu synowi Rolandowi (później sir Roland), przyszłemu prezesowi Walker & Sons.
Po drugiej wojnie światowej, w związku z brakami jęczmienia na rynku, cała produkcja Cardhu wykorzystywana była do zestawienia blendów Johnnie Walker. W 1960 roku zadebiutował jednak na rynku 12-letni Cardhu Single Malt, który po dziś pozostaje jedną z najlepiej sprzedawanych whisky słodowych na świecie.
Wysoka sprzedaż single maltów doprowadziła w 2003 roku do sporych kontrowersji wokół marki. Diageo (obecny właściciel destylarni) wobec rosnącego popytu we Francji i Hiszpanii, stanął w obliczu niewystarczającej ilości zapasów. Spowodowało to, że whisky Cardhu zaczęto butelkować jako Pure Malt zmieniając jednocześnie nazwę destylarni na jej pierwotną nazwę Cardow. Doprowadziło to do ogromnego niezadowolenia konkurencji i konsumentów. Uważali oni, że narażało to reputację kategorii single malt, ponieważ konsumenci znali wcześniej tę markę jako single malt. Choć incydent nie miał wielkiej skali, doprowadził do całkowitej zmiany nazewnictwa kategorii whisky. Utworzono kategorię Blended Malt, a whisky Cardhu powróciła do statusu single malt.
Sama whisky Cardhu to typowy speysider, co oznacza, że jest whisky słodką, łagodną i deserową, idealną dla osób zaczynających swoją przygodę z single maltami. Nazwa Cardhu pochodzi natomiast od gaelickiego Carn Dubh co oznacza “czarna skała” i nawiązuje do ciemnej barwy wzniesienia, na którym zlokalizowana jest destylarnia.
